FAROS blogger

Ο Δ Καφές  ρωτά: Γιατί στη Ελασσόνα  Αγνοούνται Κατά Τέτοιο Τρόπο οι Ανάγκες των AMEA;

Κάθε πολίτης είναι από το Σύνταγμα ίσος με τους άλλους. Κάθε πολίτης έχει δικαίωμα στην αυτόνομη διαβίωση και διακίνησή του. Η προσβασιμότητα αποτελεί ένα από τα θεμελιώδη και αναφαίρετα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρίες και κατοχυρώνεται τόσο από διατάξεις του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (Ο.Η.Ε.) για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρίες (ΑμεΑ) όσο και από νόμους που έχουν ήδη ψηφιστεί στη χώρα μας. Το ερώτημα επομένως που τίθεται είναι γιατί οι νόμοι αυτοί δεν τηρούνται; Γιατί στη Ελάσσονα  μας, μια πόλη με σημαντική ιστορία που εκτείνεται μέχρι την αρχαιότητα, αγνοούνται κατά τέτοιο τρόπο οι ανάγκες των ατόμων με αναπηρία;

Γιατί, ούτε ένα κατάστημα, καφετέρια, μπαρ, ταβέρνα, ούτε ένας χώρος συνεστίασης δεν έχει γίνει προσβάσιμος στα άτομα με αναπηρίες; Και, τέλος, γιατί το Δημοτικό Συμβούλιο αγνοεί ένα τόσο σημαντικό θέμα ενώ εκείνο θα έπρεπε να απαιτήσει από τους επιχειρηματίες να συμμορφωθούν με το νόμο; Είναι πολλοί οι άνθρωποι που σε κάποια στιγμή της ζωής τους, τους παρουσιάστηκε είτε μια ασθένεια, είτε κάποιο ατύχημα και βρέθηκαν να χρησιμοποιούν αναπηρικό αμαξίδιο ή άλλα βοηθήματα. Μια τέτοια ξαφνική αλλαγή όμως στη ζωή ενός ανθρώπου δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να συνοδεύεται και με κοινωνικές αλλαγές. Η ζωή των ανθρώπων αυτών δε σταματάει και δεν πρέπει να σταματάει εκεί.

Υποχρέωση ολόκληρης της κοινωνίας, σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι να δώσει τη δυνατότητα ώστε να μπορεί κάποιος να συνεχίσει τη ζωή του κανονικά. Να βγαίνει στα ίδια στέκια, να πηγαίνει βόλτες, να συναντιέται με τους παλιούς καλούς φίλους του και ούτω καθεξής. Ο βαθμός μιας αναπηρίας δεν εξαρτάται μόνο από την ίδια την πάθηση. Τις περισσότερες φορές ο βαθμός αναπηρίας πενταπλασιάζεται και δεκαπλασιάζεται από το ίδιο το περιβάλλον και την ανεπάρκειά του.

Για να το πω με απλά λόγια, αν κάποιος που έχει μυωπία είναι πολίτης μιας κοινωνίας που δεν του παρέχει φακούς, τότε αυτός ο πολίτης μέσα στην κοινωνία αυτή θεωρείται άτομο με αναπηρία. Σαφώς λοιπόν μεγαλύτερη ευθύνη έχει η ίδια η κοινωνία παρά η μυωπία του για την αναπηρία. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στους ανάπηρους της  Ελασσόνας . Το κόστος μιας ράμπας είναι μηδαμινό. Η αλλαγή όμως που θα επιφέρει η ράμπα αυτή τόσο στο βιοτικό επίπεδο των ατόμων με αναπηρία όσο και στο γενικότερο πολιτιστικό επίπεδο της περιοχής είναι τεράστια! Στην τελική, ποιος λογικός επιχειρηματίας δε θέλει πελάτες στο μαγαζί του; Γιατί όταν θα έχει πρόσβαση σε ένα κατάστημα ο άνθρωπος με αναπηρία θα τον ακολουθήσει εκεί και η παρέα του, οι φίλοι του, οι συγγενείς του.

Ποιος πραγματικά έξυπνος επιχειρηματίας δε θα ήθελε όλη αυτή την πελατεία στο χώρο του; Τέλος, θα ήθελα να αναφερθώ επίσης και στην τραγική έλλειψη αναπηρικών πάρκινγκ στη Ελασσονα. Η απουσία τέτοιων πάρκινγκ γίνεται καθημερινά αισθητή καθώς δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τις μετακινήσεις των ατόμων με αναπηρίες. Ας μην ξεχνάμε ότι το επίπεδο μιας κοινωνίας διακρίνεται πάντα από τη στάση που δείχνει αυτή η κοινωνία απέναντι στα εμποδιζόμενα άτομα.

Εμείς, τι επίπεδο επιλέγουμε για την πόλη μας;

Δημήτριος  Καφές